zondag 15 januari 2012
verbindsroute: 254km
special stage: 29km
Tijd om het te vieren
Tijdens deze korte special stage zullen de definitieve podiumplaatsen vastgesteld worden. Van de kleine duinen moet worden genoten maar ze moeten zeker niet over het hoofd gezien worden.
De tijdproblemen zijn nu onbelangrijk en het plezier van het finishen gaat de overhand krijgen. De helden van 2012 kunnen rekenen op een feestelijk onthaal in het hart van de hoofdstad, welke op een lijn ligt met de emoties van de rijders. Degenen die met succes zijn gefinisht zullen zich alle moeilijke momenten nog een maal realiseren.
De rally is zijn einde genaderd, maar het uitzicht, de sensatie en de souvenirs van een bijzondere levenservaring zullen blijven.
Zondag 15 januari 2012
Wat een dag. Aart zei op Omroep Brabant dat voor de Paus nog niet zoveel mensen op de been zouden komen en deze opmerking is wellicht terecht. Wat een toeloop en enthousiasme, ik heb in ieder geval nog nooit zo’n gekkenhuis meegemaakt en wij hebben ons vandaag verschillende keren in de arm geknepen of dit geen droom was.
Natuurlijk is de droom uitgekomen en zijn de idealen verwezenlijkt, maar het onthaal in Lima dat kun je thuis niet uitleggen, dit moet je meegemaakt hebben. Even terzijde: het is erg lastig om wat wij in de afgelopen 3 weken meegemaakt hebben, ervaren hebben te omschrijven.
Voor vandaag, zondag 15 januari 2012, stond er nog een korte special van 29 km op het programma en een verbinding van ongeveer 250 km. Het zou toch niet gebeuren dat het vandaag nog mis zou gaan.
Zaterdagavond was een rustige avond, niet veel gesleuteld en alvast een pilsje gepakt op de hopelijk goede afloop. Rond een uur of 1 was iedereen onder de wol, want zondag zou weer een drukke dag worden. Even na vijven liep de wekker af, een tijd voor de ratten volgens mij, maar om half 7 moest er al weer gestart worden om tijdig in Lima te zijn.
Ook het serviceteam was rond 7 uur al op pad om te verkassen naar Lima.
De special kende geen bijzonderheden, de organisatie had ingeschat dat men gemiddeld tussen de 20 en 30 minuten nodig had voor deze special. Op zich stelt dit natuurlijk niet zoveel voor, zeker niet als wij kijken naar de afgelopen twee weken.
Maar het spannende was natuurlijk dat het nog mis kon gaan op deze laatste dag en dat wij ons doel niet zouden bereiken.
En ik kan u verzekeren dat er gekke dingen gebeuren als het doel zo kort binnen het bereik ligt. Zo heeft een van de motorrijders de laatste etappe met een gebroken enkel gereden, want hij zou en moest finishen in Lima.
Dat hadden wij ook voor ogen, niets was ons te gek om de eindstreep te halen al zouden wij de Jeep en de vrachtwagen naar Lima moeten trekken. Dit laatste zou overigens met gemak gelukt zijn, want er waren meer dan voldoende inwoners van Lima die ons daar graag bij geholpen hadden. Het grootste probleem was dan waarschijnlijk de lengte van het touw.
En als je dan Lima nadert, een stad met een miljoenenstad, dan ontstaat er een complete gekte. Tijdens de gehele etappe zijn alle dorpen uitgelopen. Op de laatste 100 km staan alle viaducten vol met mensen. Volop publiek op de vluchtstroken, op sommige plaatsen stonden ze zelfs op een van de rijbanen van de snelweg. Niet te filmen en dit geeft je echt een Michael Jackson-gevoel. Iedere deelnemer, of het nu aan de wedstrijd is of in de service is een ster en wordt uitbundig toegejuicht.
In de binnenstad zelf is het zowaar nog gekker, alle straten staan vol, tientallen kilometers dranghekken. Je kunt je haast niet in het openbaar bewegen. Iedereen wil met je op de foto, handtekeningen uitdelen, handen schudden e.d.. En als je een T-shirt, een foto’s of een pet voor de dag haalt dan gaan ze helemaal los. Jong en oud, wat een enthousiasme en saamhorigheidsgevoel.
Bij de special was alles goed gegaan, voor zowel Aart als Egbert, dus op naar het podium waar de gedenktekens uitgereikt worden, een hele stoet en om iedereen voldoende aandacht te geven duurt dit toch wel even. Maar met dit publiek langs de straat verveelt dit zeker niet.
Als je dan uiteindelijk op het plein staat te wachten en mocht men ze nog niet gehad hebben, dan komen er nog wel enkele kippenvelmomenten. Zeker als de Nederlanders die voor of na ons geëindigd zijn worden afgeroepen. Dan klinkt het wel heel vaak Hollanda. Dan zijn bij de trucks de Nederlanders, nee wellicht de Brabanders, de smaakmakers.
Een compleet gekkenhuis en dit is bijna niet te omschrijven. Na de huldiging moesten de auto’s geparkeerd worden in het Parc Ferme. Daarna moest er tussen het publiek door een straat overgestoken worden om de bussen te bereiken die ons weg zouden brengen van dit circus. Het oversteken van de straat kon alleen onder begeleiding van bewaking, met brillen, petten e.d. in de hand, het moet niet gekker worden.
Nu het doel voor allebei de auto’s bereikt was kon het dak er af en zou er natuurlijk een feestje gebouwd kunnen, nee zelfs moeten worden.
Een groot aantal teamleden hebben wel eens ooit een minder goede reden gehad om compleet uit hun dak te gaan, dus dat moest zeker gaan lukken.
Nadat wij in het hotel gedoucht hadden zijn wij gaan eten. Na dit etentje is iedereen om de een of andere redenen aan het einde van zijn latijn en wil men het liefst zo snel mogelijk naar bed. Niet stappen, maar slapen.
Gelukkig zijn wij vandaag nog de hele dag in Lima zodat de auto’s in de haven ingeleverd kunnen worden en kan vanavond de binnenstad nog wel even onveilig gemaakt worden.
Wat een feest was dit onthaal in Lima, hier hoefde geen bier aan te pas te komen. Dus ook zonder bier kun je een leuk feestje hebben, dat is in ieder geval een van de wijsheden die ik hier geleerd heb.
Missie geslaagd.
Wij, als team Schoonesdakar en DutchDesertWIngs willen vanuit Lima alle sponsoren, familieleden en fans bedanken die het op een of andere manier hebben mogelijk gemaakt dat wij zo’n fantastische tijd hebben gehad tijdens DAKAR 2012.
Overigens is het raar dat wij dit aan het eind van deze story doen, zonder hun steun was het überhaupt zelfs niet mogelijk geweest om aan deze DAKAR 2012 te beginnen.
Wij hopen bij een eventueel vervolg, DAKAR 2013, dat jullie ons weer zo massaal steunen.
Terug naar het overzicht
Dag 15
STAGE 14: PISCO – LIMAverbindsroute: 254km
special stage: 29km
Tijd om het te vieren
Tijdens deze korte special stage zullen de definitieve podiumplaatsen vastgesteld worden. Van de kleine duinen moet worden genoten maar ze moeten zeker niet over het hoofd gezien worden.
De tijdproblemen zijn nu onbelangrijk en het plezier van het finishen gaat de overhand krijgen. De helden van 2012 kunnen rekenen op een feestelijk onthaal in het hart van de hoofdstad, welke op een lijn ligt met de emoties van de rijders. Degenen die met succes zijn gefinisht zullen zich alle moeilijke momenten nog een maal realiseren.
De rally is zijn einde genaderd, maar het uitzicht, de sensatie en de souvenirs van een bijzondere levenservaring zullen blijven.
Verslag
14e etappe
Zondag 15 januari 2012Wat een dag. Aart zei op Omroep Brabant dat voor de Paus nog niet zoveel mensen op de been zouden komen en deze opmerking is wellicht terecht. Wat een toeloop en enthousiasme, ik heb in ieder geval nog nooit zo’n gekkenhuis meegemaakt en wij hebben ons vandaag verschillende keren in de arm geknepen of dit geen droom was.
Natuurlijk is de droom uitgekomen en zijn de idealen verwezenlijkt, maar het onthaal in Lima dat kun je thuis niet uitleggen, dit moet je meegemaakt hebben. Even terzijde: het is erg lastig om wat wij in de afgelopen 3 weken meegemaakt hebben, ervaren hebben te omschrijven.
Voor vandaag, zondag 15 januari 2012, stond er nog een korte special van 29 km op het programma en een verbinding van ongeveer 250 km. Het zou toch niet gebeuren dat het vandaag nog mis zou gaan.
Zaterdagavond was een rustige avond, niet veel gesleuteld en alvast een pilsje gepakt op de hopelijk goede afloop. Rond een uur of 1 was iedereen onder de wol, want zondag zou weer een drukke dag worden. Even na vijven liep de wekker af, een tijd voor de ratten volgens mij, maar om half 7 moest er al weer gestart worden om tijdig in Lima te zijn.
Ook het serviceteam was rond 7 uur al op pad om te verkassen naar Lima.
De special kende geen bijzonderheden, de organisatie had ingeschat dat men gemiddeld tussen de 20 en 30 minuten nodig had voor deze special. Op zich stelt dit natuurlijk niet zoveel voor, zeker niet als wij kijken naar de afgelopen twee weken.
Maar het spannende was natuurlijk dat het nog mis kon gaan op deze laatste dag en dat wij ons doel niet zouden bereiken.
En ik kan u verzekeren dat er gekke dingen gebeuren als het doel zo kort binnen het bereik ligt. Zo heeft een van de motorrijders de laatste etappe met een gebroken enkel gereden, want hij zou en moest finishen in Lima.
Dat hadden wij ook voor ogen, niets was ons te gek om de eindstreep te halen al zouden wij de Jeep en de vrachtwagen naar Lima moeten trekken. Dit laatste zou overigens met gemak gelukt zijn, want er waren meer dan voldoende inwoners van Lima die ons daar graag bij geholpen hadden. Het grootste probleem was dan waarschijnlijk de lengte van het touw.
En als je dan Lima nadert, een stad met een miljoenenstad, dan ontstaat er een complete gekte. Tijdens de gehele etappe zijn alle dorpen uitgelopen. Op de laatste 100 km staan alle viaducten vol met mensen. Volop publiek op de vluchtstroken, op sommige plaatsen stonden ze zelfs op een van de rijbanen van de snelweg. Niet te filmen en dit geeft je echt een Michael Jackson-gevoel. Iedere deelnemer, of het nu aan de wedstrijd is of in de service is een ster en wordt uitbundig toegejuicht.
In de binnenstad zelf is het zowaar nog gekker, alle straten staan vol, tientallen kilometers dranghekken. Je kunt je haast niet in het openbaar bewegen. Iedereen wil met je op de foto, handtekeningen uitdelen, handen schudden e.d.. En als je een T-shirt, een foto’s of een pet voor de dag haalt dan gaan ze helemaal los. Jong en oud, wat een enthousiasme en saamhorigheidsgevoel.
Bij de special was alles goed gegaan, voor zowel Aart als Egbert, dus op naar het podium waar de gedenktekens uitgereikt worden, een hele stoet en om iedereen voldoende aandacht te geven duurt dit toch wel even. Maar met dit publiek langs de straat verveelt dit zeker niet.
Als je dan uiteindelijk op het plein staat te wachten en mocht men ze nog niet gehad hebben, dan komen er nog wel enkele kippenvelmomenten. Zeker als de Nederlanders die voor of na ons geëindigd zijn worden afgeroepen. Dan klinkt het wel heel vaak Hollanda. Dan zijn bij de trucks de Nederlanders, nee wellicht de Brabanders, de smaakmakers.
Een compleet gekkenhuis en dit is bijna niet te omschrijven. Na de huldiging moesten de auto’s geparkeerd worden in het Parc Ferme. Daarna moest er tussen het publiek door een straat overgestoken worden om de bussen te bereiken die ons weg zouden brengen van dit circus. Het oversteken van de straat kon alleen onder begeleiding van bewaking, met brillen, petten e.d. in de hand, het moet niet gekker worden.
Nu het doel voor allebei de auto’s bereikt was kon het dak er af en zou er natuurlijk een feestje gebouwd kunnen, nee zelfs moeten worden.
Een groot aantal teamleden hebben wel eens ooit een minder goede reden gehad om compleet uit hun dak te gaan, dus dat moest zeker gaan lukken.
Nadat wij in het hotel gedoucht hadden zijn wij gaan eten. Na dit etentje is iedereen om de een of andere redenen aan het einde van zijn latijn en wil men het liefst zo snel mogelijk naar bed. Niet stappen, maar slapen.
Gelukkig zijn wij vandaag nog de hele dag in Lima zodat de auto’s in de haven ingeleverd kunnen worden en kan vanavond de binnenstad nog wel even onveilig gemaakt worden.
Wat een feest was dit onthaal in Lima, hier hoefde geen bier aan te pas te komen. Dus ook zonder bier kun je een leuk feestje hebben, dat is in ieder geval een van de wijsheden die ik hier geleerd heb.
Missie geslaagd.
Wij, als team Schoonesdakar en DutchDesertWIngs willen vanuit Lima alle sponsoren, familieleden en fans bedanken die het op een of andere manier hebben mogelijk gemaakt dat wij zo’n fantastische tijd hebben gehad tijdens DAKAR 2012.
Overigens is het raar dat wij dit aan het eind van deze story doen, zonder hun steun was het überhaupt zelfs niet mogelijk geweest om aan deze DAKAR 2012 te beginnen.
Wij hopen bij een eventueel vervolg, DAKAR 2013, dat jullie ons weer zo massaal steunen.
Terug naar het overzicht