dinsdag 10 januari 2012
Elk bivak is een "dorp" op zich
Het bivak:
Een van de items waarover ik nog nader zou berichten is het bivak. Het bivak is meestal een kale vlakte van enkele hectaren,Meestal vlak bij een voormalige legerbasis een vliegveld e.d..In het bivak zijn dagelijks tussen de 4000 en 5000 mensen. Ongeveer 1000 wedstrijddeelnemers, een 1500 mensen in de ondersteuning, heel veel pers en natuurlijk de organisatie. VIP’s en andere gasten zijn er natuurlijk ook.
Door de organisatie wordt nagenoeg alles verzorgd voor al deze mensen, Iedereen kan
’s-morgens tussen 4.00 uur en 11.00 uur in de eettent. Voor alle mensen zijn er lunchpakketten, in de namiddag is er nog een kleine hap te verkrijgen, meestal een pastagerecht en ’in de namiddag, vanaf 13.00 uur tot ’s-nachts 2 uur warm eten. Wij hebben het afgelopen week niet meegemaakt dat er een moment op de dag was dat er niemand zat te eten. Ook voor drinkwater wordt door de organisatie gezorgd. Met de temperaturen die er in Argentinië waren, regelmatig 40+, moet er dagelijks wel een volle vrachtwagen met flesjes water gelost zijn.
Natuurlijk zijn er ook douche-installaties, toiletvoorzieningen e.d., bijna overal is aan gedacht, om het verblijf in het bivak zo goed mogelijk te verzorgen. Dit is natuurlijk met het bijna dagelijks verkassen een immense opgave om dit goed te regelen.
Als wij kijken wat ontbreekt dan staat Wifi op de eerste plaats, hier is grote behoefte aan.
Wij zijn, als wij aankomen in een nieuw bivak meestal niet een van de eersten, dus het is altijd weer zoeken naar een geschikt plekje, de ene keer lukt dat beter dan de andere.
Zodra wij aankomen dan wordt de servicewagen opengeklapt, de tenten opgezet e.d.. En dan is het wachten op de wedstrijdwagens. Ook wordt er dan vaak een rondje gedaan om te buurten met de collega’s van de andere teams. Zeker onder de Nederlandse teams is het contact erg goed. De sfeer is zo goed dat veel uitvallers niet naar huis gaan, maar mee verder trekken met de stoet.
Als de wedstrijdwagens binnen komen ontstaat er een andere dimensie, dan wordt er direct gestart met het onderhoud en zijn alle teams op hun eigen.
Wat er opvalt is dat iedereen gelijk is en dat je ook bijna met iedereen een praatje kunt maken, of het nu Tom Coronel is, Frans Verhoeven of Jan Lammers, het maakt allemaal niet uit. Iedereen verblijft ook op het bivak, het is zeker niet zo dat de “grote goden” in dit gezelschap een andere positie hebben en bijvoorbeeld in een hotel verblijven. Iedereen heeft zijn puktentje bij of slaapt in de vrachtwagen.
Het is nooit rustig op het bivak. De laatsten zijn de auto’s nog aan het repareren als de eerste al weer vertrekken. Dus er is 24 uur per dag bedrijvigheid. Je hoort altijd wel mensen praten, een slijptol, testen van een motor e.d. Uit voorzorg had ik oordopjes meegenomen, maar ik heb ze nog niet gebruikt. Je komt zo weinig aan slaap toe dat je direct in slaap valt als je je bed raakt, wat er ook langs je gebeurt. Op heel veel wedstrijddagen vertrekken de motoren vanaf 5.00 uur. Ik heb ze alleen vanmorgen, de dag na de rustdag, gehoord. De andere dagen heb ik hier niets van gemerkt en waarschijnlijk zal dit in de rest van de week niet anders zijn.
Vanaf een uur of 4 ’s-nachts vertrekken de eerste mensen naar het volgende bivak en tegen tienen is het terrein leeg en verlaten, alleen de vuilniszakken blijven achter..
Zowaar een heel circus dat door Argentinië, Chili en Peru trekt..
Terug naar het overzicht
Het bivak
Elk bivak is een "dorp" op zichHet bivak:
Een van de items waarover ik nog nader zou berichten is het bivak. Het bivak is meestal een kale vlakte van enkele hectaren,Meestal vlak bij een voormalige legerbasis een vliegveld e.d..In het bivak zijn dagelijks tussen de 4000 en 5000 mensen. Ongeveer 1000 wedstrijddeelnemers, een 1500 mensen in de ondersteuning, heel veel pers en natuurlijk de organisatie. VIP’s en andere gasten zijn er natuurlijk ook.
Door de organisatie wordt nagenoeg alles verzorgd voor al deze mensen, Iedereen kan
’s-morgens tussen 4.00 uur en 11.00 uur in de eettent. Voor alle mensen zijn er lunchpakketten, in de namiddag is er nog een kleine hap te verkrijgen, meestal een pastagerecht en ’in de namiddag, vanaf 13.00 uur tot ’s-nachts 2 uur warm eten. Wij hebben het afgelopen week niet meegemaakt dat er een moment op de dag was dat er niemand zat te eten. Ook voor drinkwater wordt door de organisatie gezorgd. Met de temperaturen die er in Argentinië waren, regelmatig 40+, moet er dagelijks wel een volle vrachtwagen met flesjes water gelost zijn.
Natuurlijk zijn er ook douche-installaties, toiletvoorzieningen e.d., bijna overal is aan gedacht, om het verblijf in het bivak zo goed mogelijk te verzorgen. Dit is natuurlijk met het bijna dagelijks verkassen een immense opgave om dit goed te regelen.
Als wij kijken wat ontbreekt dan staat Wifi op de eerste plaats, hier is grote behoefte aan.
Wij zijn, als wij aankomen in een nieuw bivak meestal niet een van de eersten, dus het is altijd weer zoeken naar een geschikt plekje, de ene keer lukt dat beter dan de andere.
Zodra wij aankomen dan wordt de servicewagen opengeklapt, de tenten opgezet e.d.. En dan is het wachten op de wedstrijdwagens. Ook wordt er dan vaak een rondje gedaan om te buurten met de collega’s van de andere teams. Zeker onder de Nederlandse teams is het contact erg goed. De sfeer is zo goed dat veel uitvallers niet naar huis gaan, maar mee verder trekken met de stoet.
Als de wedstrijdwagens binnen komen ontstaat er een andere dimensie, dan wordt er direct gestart met het onderhoud en zijn alle teams op hun eigen.
Wat er opvalt is dat iedereen gelijk is en dat je ook bijna met iedereen een praatje kunt maken, of het nu Tom Coronel is, Frans Verhoeven of Jan Lammers, het maakt allemaal niet uit. Iedereen verblijft ook op het bivak, het is zeker niet zo dat de “grote goden” in dit gezelschap een andere positie hebben en bijvoorbeeld in een hotel verblijven. Iedereen heeft zijn puktentje bij of slaapt in de vrachtwagen.
Het is nooit rustig op het bivak. De laatsten zijn de auto’s nog aan het repareren als de eerste al weer vertrekken. Dus er is 24 uur per dag bedrijvigheid. Je hoort altijd wel mensen praten, een slijptol, testen van een motor e.d. Uit voorzorg had ik oordopjes meegenomen, maar ik heb ze nog niet gebruikt. Je komt zo weinig aan slaap toe dat je direct in slaap valt als je je bed raakt, wat er ook langs je gebeurt. Op heel veel wedstrijddagen vertrekken de motoren vanaf 5.00 uur. Ik heb ze alleen vanmorgen, de dag na de rustdag, gehoord. De andere dagen heb ik hier niets van gemerkt en waarschijnlijk zal dit in de rest van de week niet anders zijn.
Vanaf een uur of 4 ’s-nachts vertrekken de eerste mensen naar het volgende bivak en tegen tienen is het terrein leeg en verlaten, alleen de vuilniszakken blijven achter..
Zowaar een heel circus dat door Argentinië, Chili en Peru trekt..
Terug naar het overzicht